ΕΛΕΥΘΕΡΗ ΣΙΤΙΣΗ ΓΙΑ ΟΛΟΥΣ
Η σίτιση είναι μία από τις βασικές ανάγκες του ανθρώπου και γι’ αυτό τον λόγο θα πρέπει να είναι ελεύθερη για όλους και χωρίς διακρίσεις. Σήμερα βλέπουμε πως στους πανεπιστημιακούς χώρους έχουν καταλήξει να ελέγχονται από ιδιωτικές επιχειρήσεις οι οποίες εκμεταλλευόμενες την εμπορευματοποίηση των κοινωνικών αγαθών, αποσκοπούν μόνο το κέρδος και αυτό έχει σαν αποτέλεσμα τη μείωση του αριθμού μερίδων αλλά και της ποσότητας και της ποιότητας του φαγητού της λέσχης. Η διαχείριση της σίτισης από ιδιώτες δίνει τη δυνατότητα σε συγκεκριμένες επιχειρήσεις να βγάζουν κέρδη από τις βασικές μας ανάγκες.
Το Τ.Ε.Ι. αφού λάβει τα ελάχιστα χρήματα που αναλογούν στη σίτιση των φοιτητών, δημιουργεί τεχνάσματα, όπως οι πολύ μικρές διορίες για την κατάθεση των απαραιτήτων δικαιολογητικών, ώστε να μειωθούν οι μερίδες και να δημιουργηθεί στο φοιτητή η ψευδαίσθηση ότι δεν φταίει το κράτος που δε σιτίζεται, αλλά ο ίδιος. Ο ιδιώτης με τη σειρά του, με σκοπό τη μεγιστοποίηση του κέρδους, ελέγχει τους φοιτητές που πηγαίνουν να φάνε και επιβάλλει το απαράδεκτο αντίτιμο των 4 € σε όσους δεν έχουν κάρτα σίτισης.
Η λειτουργία της λέσχης για εμάς πρέπει να είναι κοινωνική και όχι αποκλειστικά φοιτητική , δε νοείται η άρνηση της σίτισης ενός ανθρώπου επειδή δε διαθέτει χρήματα. Ως φοιτητές είμαστε οι περισσότεροι κομμάτι των εκμεταλλευομένων και των καταπιεσμένων αυτής της κοινωνίας και δε θα δεχτούμε των αποκλεισμό άλλων εκμεταλλευομένων για χάρη μιας προνομιακής θέσης μέσα σε μία θάλασσα εξαθλίωσης. Μόνο μέσα από το ξεπέρασμα των διαχωρισμών, τους κοινούς αγώνες, των εκμεταλλευομένων ενάντια στους εκμεταλλευτές και την αλληλεγγύη θα μπορέσουμε να αντεπιτεθούμε.
Επίσης, σκοπός μας δεν είναι απλά να καταδείξουμε τη κατάσταση στη λέσχη και τις συνέπειες αυτής στις ζωές μας, αλλά να δηλώσουμε ότι η λύση της βρίσκεται στα χέρια του καθενός-καθεμιάς από εμάς. Δεν περιμένουμε το κράτος ή οποιονδήποτε άλλον φορέα να μεριμνήσει για εμάς. Στηριγμένοι στις μεταξύ μας ισότιμες σχέσεις, συλλογικοποιούμαστε, σχεδιάζουμε και δρούμε ενάντια στην εμπορευματοποίηση της ζωής μας.
Ως φοιτητές, κομμάτι της κοινωνίας, μελλοντικοί εργαζόμενοι, εξακολουθούμε σε καθημερινή βάση να διεκδικούμε το αυτονόητο, το δικαίωμα μας στη σίτιση χωρίς αντίτιμο, χωρίς κάρτα.