1896: Ο καθηγητής Γαλβάνης υποχρέωνε τους φοιτητές, αδικαιολόγητα σε υπερβολικές θυσίες και καθυστερούσε να τους εξετάσει και να τούς δώσει το απολυτήριο τους. Οι φοιτητές προκειμένου να λυθεί το πρόβλημα, εκλέξανε μια επιτροπή για να συναντηθεί μαζί του και να του εκθέσει τα προβλήματα τους, αλλά όταν, στις 16 Νοεμβρίου, η επιτροπή προσπάθησε να μιλήσει με τον καθηγητή η απάντησή του ήταν: «…Είσθε ανάξιοι νά κατέχητε τάς φοιτητικός έδρας καί ατιμάζετε τήν Ελλάδα καί τό Έλληνικόν Πανεπιστήμιον». Μετά από αυτή τη φράση οι φοιτητές, όλοι μαζί, γεμάτοι οργή, τού απάντησαν: «Είσθε έσεϊς ανάξιος νά κατέχητε τήν καθηγητικήν έδραν τού Εθνικού Πανεπιστημίου» και αποχώρησαν όλοι από την αίθουσα, σ’ ένδειξη διαμαρτυρίας. Την ίδια μέρα οι φοιτητές της Ιατρικής συγκεντρώθηκαν και εκλέξανε επιτροπή 46 ατόμων, πού αντιπροσώπευε 500 και η οποία έπρεπε να πάρει τα κατάλληλα μέτρα μέχρι να δικαιωθούν οι φοιτητές. Την επόμενη μέρα οι φοιτητές συγκεντρώθηκαν στα Προπύλαια και έπεισαν τους συναδέλφους των άλλων σχολών να πάρουν μέρος στη γενική απεργία, αφού ή υβριστική συμπεριφορά τού Γαλβάνη στρεφόταν εναντίον όλου τού φοιτητόκοσμου, όπως και έγινε.
Το στενό περιβάλλον τού Γαλβάνη άρχισε να υπόσχεται διάφορα σε όσους από τούς φοιτητές θα πήγαιναν στις ακροάσεις του, αλλά το μόνο που πέτυχαν ήταν να ξυλοκοπηθούν οι λίγοι φοιτητές που πήγαν. Το Υπουργείο στο μεταξύ απάντησε ότι δεν θεωρούσε πως προσβλήθηκαν οι φοιτητές από τα λόγια του καθηγητή και απείλησε ότι αν δεν πήγαιναν οι φοιτητές της Ιατρικής στις ακροάσεις θα τούς απέκλειε το ίδιο το Υπουργείο. Φυσικό ήταν ότι η απάντηση αυτή ερέθισε τούς φοιτητές, οι όποιοι πήγαν στο Πανεπιστήμιο και συμφώνησαν με τούς υπόλοιπους να κλείσουν πρώτοι το Ίδρυμα. Όταν μάλιστα επεχείρησε να μπει στις αίθουσες ο Γαλβάνης, τον γιουχάρανε, έγινε επεισόδιο μεταξύ μπράβων του και φοιτητών, επενέβη η αστυνομία και έγιναν συμπλοκές. Σε μυστική συνάντηση, όπου παραβρέθηκαν 80 περίπου φοιτητές, αφού οργανώθηκε επιτροπή αγώνα, γιατί έβλεπαν ότι τα πράγματα θα οξύνονταν, αποφάσισαν α) να εμμείνουν στο αίτημα τους, β) να οπλιστούν όλοι αφού έβλεπαν ότι ή αστυνομία τούς ενοχλούσε και σε περίπτωση εισόδου της αστυνομίας στους πανεπιστημιακούς χώρους να της αντισταθούν ένοπλα, γ) να συσπειρώσουν όλους τους φοιτητές γύρω από τον αγώνα τους, δ) να επαναλάβουν τη διαμαρτυρία τους προς τον Πρύτανη και το Υπουργείο και ε) όταν χρειαζόταν να συγκαλείται ή επιτροπή τους.Σε προσπάθεια αστυνομικών να συλλάβουν 2 φοιτητές, οι συμφοιτητές τους επιτέθηκαν στους 1ους με σκοπό να τους ελευθερώσουν. Ακολούθησαν μάχες με ρόπαλα, πέτρες, ξίφη και όπλα. Μετά από μία αποτυχημένη απόπειρα των φοιτητών να μιλήσουν με τον πρωθυπουργό και τις φήμες που θέλαν φρουρά να κλείνει το Πανεπιστήμιο, αποφάσισαν να καταλάβουν την σχολή τους.Ενημέρωσαν φοιτητές και από άλλες σχολές και μοίρασαν φυλλάδια με τα αιτήματα τους στην κοινωνία την οποία και κάλεσαν σε συγκέντρωση αλληλεγγύης. Η κυβέρνηση του Θ. Δεληγιάννη βλέποντας ότι το πράγμα έπαιρνε διαστάσεις που δεν είχε υπολογίσει, κατέφυγε στη βία.80 εντάλματα προς τους φοιτητές, συλλήψεις και βασανισμοί ενώ σαν στόχο είχε το «άνοιγμα» της σχολής πνίγοντας στο αίμα την κατάληψη αν χρειαζόταν. Μόλις το έμαθαν αυτό, 150 φοιτητές (στην πλειοψηφία τους οπλισμένοι) αποφασίζουν να αμυνθούν με κάθε μέσο, ενώ μετά από λίγο φρουρά έχει αρχίσει να περικυκλώνει την σχολή με στόχο να εισβάλουν το πρωί. Την επόμενη μέρα κόσμος συγκεντρώνεται στην Ομόνοια που είχε σαν στόχο να κατευθυνθεί προς την Ιατρική και να σπάσει την πολιορκία. Λίγο πριν φτάσει η πορεία στην σχολή, κάποιοι φοιτητές «απεσταλμένοι» από τον καθηγητή Μιστριώτη λένε πως η κυβέρνηση έκανε πίσω, δικαιώνει τους καταληψίες (το οποίο δεν ίσχυε), άρα δεν υπάρχει λόγος να φτάσουν μέχρι την Ιατρική.Αφού υποχώρησε ο στρατός από την Ιατρική οι φοιτητές συντάσσονται με το συγκεντρωμένο πλήθος στην πλατεία κολωνακίου, αποχωρούν με την αίσθηση πως τα εντάλματα σύλληψής τους δεν ισχύουν πλέον και πως ο Γαλβάνης δεν είναι πλέον καθηγητής τους. Μόλις έμαθαν πως δεν ισχύει τίποτα από αυτά εξοργίστηκαν αλλά επέλεξαν να μην συνεχίσουν τις κινητοποιήσεις τους λόγω της εξέγερσης της Κρήτης.
Κάποια από τα στοιχεία τα οποία θέλουμε να αναδείξουμε (τη δυναμικότητα, το θάρρος και την αλληλεγγύη των φοιτητών της εποχής) και κάποια από αυτά να κατακρίνουμε (το θράσος του καθηγητή, η αντιμετώπιση της κυβέρνησης και το τέλος των κινητοποιήσεων) μας οδήγησαν στο να επιλέξουμε την ονομασία που δόθηκε σε εκείνα τα γεγονότα για όνομα της ομάδας μας. Σίγουρα τρία στοιχεία που μας διαφοροποιούν από την τότε συγκυρία είναι η ένοπλη κατάληψη των φοιτητών, η παύση της λόγω κάποιων υποσχέσεων, χωρίς κάποια χειροπιαστή αλλαγή και η «εθνική συνείδηση» των φοιτητών.
Γνωριστήκαμε σε κινηματικές διαδικασίες-δράσεις, στο ΤΕΙ και μέσω διαπροσωπικών σχέσεων. Αυτό που μας παρότρυνε να δημιουργήσουμε την ομάδα εκτός από τα προβλήματα που αντιμετωπίζαμε στο ΤΕΙ και η ανάγκη για την επίλυσή τους, ήταν το γεγονός ότι έχουμε κάποιες κοινές αξίες και ένα κοινό πολιτικό σκεπτικό. Την αυτοοργανωμένη- ακηδεμόνευτη δράση και το όραμα όχι μόνο μιας καλύτερης παιδείας αλλά και κοινωνίας.
Μερικά από τα προβλήματα που βλέπουμε είναι η συνεχής μείωση της χρηματοδότησης στην εκπαίδευση που έχει ως αποτέλεσμα την έλλειψη εκπαιδευτικού προσωπικού, την αδυναμία κάλυψης των αναγκών του συνόλου των φοιτητών ακόμα και την μη πραγματοποίηση κάποιων μαθημάτων. Οι ελλείψεις υλικών καθιστούν ανεπαρκή τα εργαστηριακά μαθήματα (όσα γίνονται), εκτός από ποσοτικά όπως προαναφέραμε, και ποιοτικά. Κάθε χρόνο όλο και λιγότεροι φοιτητές έχουν πρόσβαση στην δωρεάν σίτιση ενώ οι εστίες (τις οποίες υποχρεούται ο φοιτητής να πληρώσει) χωρίζονται σε «παλιές-καινούριες» και η τιμή τους είναι ανάλογες των τετραγωνικών με αποτέλεσμα να δημιουργούνται διακρίσεις ακόμα και στις «παροχές» του κράτους.
Σαν ομάδα επιλέγουμε να κινηθούμε αντιθεσμικά απέχοντας από την εκλογική διαδικασία και δεν ασπαζόμαστε κανόνες και νόμους που θεωρούμε πως δεν εξυπηρετούν την λειτουργία του τει και την παιδεία. Απέχουμε από τις εκλογές επειδή:
- πιστεύουμε πως το δικαίωμα-υποχρέωση των φοιτητών να αποφασίζουν για τις ζωές τους δεν αποτυπώνεται σε ένα κομμάτι χαρτί κάθε χρόνο.
- Οι εκλογές συντηρούν την λογική της ανάθεσης (επιλέγω κάποιον «ικανότερο» ή κάποιον που «ξέρει πιο πολλά από εμένα» να παλέψει για τα δικαιώματά μου) και την ψευδαίσθηση πως αποφασίζουμε εμείς για μας αφού έχουμε εκλέξει τον αντιπρόσωπό μας. Ο αντιπρόσωπος, ο οποίος δεν είναι άμεσα ανακλητός, όμως μπορεί να μην υπερασπίζεται τα συμφέροντα των φοιτητών αλλά τα δικά του (κομματικά, προσωπική ανέλιξη ή ακόμα και δημόσιες σχέσεις για μαγαζιά και ταξιδιωτικές εταιρίες.)
- Ο ρόλος του ΔΣ και των εκπρόσωπων είναι πλέον διακοσμητικός αφού δεν έχουν κανένα λόγο στις αλλαγές που ψηφίζονται για την παιδεία και θεωρούμε πως οι όποιες κατακτήσεις μπορούν να έρθουν από την μαζικότητα των κινητοποιήσεων των φοιτητών.
Η αποχή από τις εκλογές δεν σημαίνει και αποχή από τα κοινά. Θεωρούμε ότι οι δράσεις των φοιτητών πρέπει να αποφασίζονται συλλογικά (αμεσοδημοκρατικά–αντιιεραρχικά) μέσω των γενικών συνελεύσεων των σχολών ή «πανΤΕΙκές» σε κοινά ζητήματα που αφορούν ολόκληρο το ίδρυμα .Δεν ενδιαφερόμαστε για την θεσμική κάλυψη (σφραγίδες) των συνελεύσεων αφού ξέρουμε πως οι νόμοι κινούνται σύμφωνα με τις ορέξεις της εκάστοτε εξουσίας που τους επιβάλει. Στόχος μας είναι η κοινωνική νομιμοποίηση των αποφάσεων, κάτι το οποίο καταφέρνουν οι μαζικές συνελεύσεις και η συμμετοχή των φοιτητών στις δράσεις.
Στόχος της ομάδας είναι η ενημέρωση των φοιτητών για τις εξελίξεις στην παιδεία και κατ επέκταση την κοινωνία γενικότερα ,η ανάγνωση της κατάστασης από μία διαφορετική πολιτική σκοπιά και η κινητοποίηση-δραστηριοποίηση των φοιτητών. Αν και πιστεύουμε πως η μαζικότητα στις συνελεύσεις της ομάδας θα βοηθούσε στην ποιότητα και ποσότητα των δράσεων της, δεν θεωρούμε πως έχουμε το πολιτικό αλάθητο ή πως η ομάδα αυτή θα πρέπει να είναι ο κύριος φορέας έκφρασης των φοιτητών.
Τρόπος λειτουργίας-πολιτικές απόψεις:
Οι αποφάσεις της συνέλευσης δεν παίρνονται βάση κάποιας πλειοψηφίας αλλά συνδιαμορφώνονται. Δεν υπάρχει «γραμμή» ή «κεντρική εικόνα» από κάποια κομματική ελίτ, τα θέματα που επιλέγονται να συζητηθούν προτάσσονται από τα άτομα της συνέλευσης και ο λόγος που βγάζουμε πάνω σε αυτά είναι αποτέλεσμα διαλόγου. Δεν είμαστε μία απολιτίκ κλίκα που έχει σαν κύριο στόχο να «ενώσει» όλους τους φοιτητές μόνο και μόνο για την αναβάθμιση της εκπαίδευσης. Δεν χωράνε ανάμεσά μας ρατσιστές, σεξιστές, φασίστες, ομοφοβικοί και τρανσφοβικοί αφού ξέρουμε πως οι διαχωρισμοί φύλου, εθνικότητας και σεξουαλικού προσανατολισμού έχουν εφευρεθεί από εκείνους που έχουν εξουσία και είναι επικίνδυνοι όσοι τους υιοθετούν και λειτουργούν βάση αυτών.
Ωστόσο ο ρατσισμός (με τις διάφορες εκφάνσεις του) δεν είναι η μόνη συμπεριφορά που μας προβληματίζει στο ΤΕΙ από κάποιους φοιτητές-καθηγητές. Ο ανταγωνισμός που καλλιεργείται μέσα στις αίθουσες , από το ποιος θα προλάβει να γραφτεί στο εργαστήριο που θέλει, μέχρι το να μην βοηθά κάποιος τον διπλανό του. Η ρουφιανιά είτε λόγω φόβου της «συλλογικής ευθύνης» που διαχέεται από κάποιους καθηγητές είτε λόγω της ελπίδας για μεγαλύτερη επιείκεια σε κάποια «αταξία» που έκανε και κάποιος άλλος. Ο χλευασμός προς κάποιους φοιτητές λόγω κάποιων επιλογών τους ή ωρομίσθιους καθηγητές («αφού στο τέλος του εξαμήνου θα φύγουν») ενώ αντίστοιχα βλέπουμε να γλείφουν ή να ανέχονται αυθαιρεσίες από μόνιμους καθηγητές («αφού αυτόν τον έχω και σε άλλα εξάμηνα»). Αναγνωρίζουμε βέβαια πως αυτές οι λογικές ούτε ξεκινούν, ούτε μένουν στην τριτοβάθμια εκπαίδευση και δεν είναι «στην φύση μας». Ο ανταγωνισμός, ο ατομικισμός και ο ρατσισμός καλλιεργείται από την οικογένεια, το σχολείο, την θρησκεία, τα φερέφωνα της κυρίαρχης κουλτούρας, από το ίδιο το σύστημα. Θέλει αρκετή προσωπική και συλλογική προσπάθεια για να αντιληφθούμε τις αντικοινωνικές συμπεριφορές μας και να αλλάξουμε τρόπο σκέψης.
Χωρίς να ελπίζουμε σε τίποτα (πέρα από τα αποτελέσματα των δικών μας πράξεων), να περιμένουμε τίποτα (καλούς διαχειριστές των ζωών μας) ή να φοβόμαστε τίποτα (κριτικές ή σχόλια από συντηρητικούς και διάφορες «κυρώσεις» λόγω των πράξεών μας) αγωνιζόμαστε για τα πάντα.